Een bezoek aan de Chinese rookkamer en wat is "Chandu"?
Opium verspreidde zich ook steeds meer in het Oosten. De Franse natuuronderzoeker Pierre Belon, die in de jaren veertig van de 16e eeuw door het oostelijke Middellandse Zeegebied reisde, werd getroffen door de omvang van de opiumconsumptie in het Ottomaanse Rijk. Bij het beschrijven van zijn reizen, merkte hij op dat "er geen Turk is die zijn laatste munt niet heeft uitgegeven om opium te kopen".
Aan het einde van de 16e eeuw gaf de Nederlandse koopman Jan Huygen van Linschoten dergelijke informatie over de eigenschappen van opium, die werd gebruikt door de inwoners van Oost-India.
Opium verspreidde zich ook steeds meer in het Oosten. De Franse natuuronderzoeker Pierre Belon, die in de jaren veertig van de 16e eeuw door het oostelijke Middellandse Zeegebied reisde, werd getroffen door de omvang van de opiumconsumptie in het Ottomaanse Rijk. Bij het beschrijven van zijn reizen, merkte hij op dat "er geen Turk is die zijn laatste munt niet heeft uitgegeven om opium te kopen".
Aan het einde van de 16e eeuw gaf de Nederlandse koopman Jan Huygen van Linschoten dergelijke informatie over de eigenschappen van opium, die werd gebruikt door de inwoners van Oost-India.
"Wie eraan gewend is moet het dagelijks innemen, anders is hij gedoemd tot de dood of zelfvernietiging. Wiehet echter nog nooit gebruikt heeft, zal, als hij de kans krijgt om een dosis te nemen die gebruikelijk is voor de gebruiker, zeker sterven".
Dergelijk misbruik van opium werd in Europa tot de 19e eeuw beschouwd als een speciaal kenmerk van moslims en, in het algemeen, van de inwoners van het "barbaarse" Oosten.
Tegen het einde van de 14e eeuw was opium onder de naam "zwarte wierook" al goed bekend in het Middenrijk als middel tegen diarree en pijnstiller. Alleen het keizerlijke hof had er echter toegang toe, want opium werd aangevoerd uit Siam en Bengalen, en ook uit Java als eerbetoon - de heersers van deze landen werden beschouwd als vazallen van de godinnen.
De papaver werd honderd jaar later gebruikt, aan het hof van de keizers van de Ming-dynastie, als een effectief "lentedrankje" - een afrodisiacum dat seksueel verlangen opwekte en de potentie verhoogde. Tegelijkertijd geloofde men dat de papaver hielp om verspilling van de "mannelijke essentie" - sperma - te voorkomen, d.w.z. om ejaculatie te voorkomen, wat zeer gewaardeerd werd in de traditionele Chinese geneeskunde. Het werd beschouwd als een centrum van levensenergie en men geloofde dat het behoud ervan hielp om de menselijke dagen te verlengen.
Na de verovering van Malakka door de Portugezen in 1511 beheersten zij alle maritieme handel van China met India en Java. In 1516 gingen ze voor het eerst met een ambassade naar Peking en namen onder andere de "zwarte wierook" mee.
De papaver werd honderd jaar later gebruikt, aan het hof van de keizers van de Ming-dynastie, als een effectief "lentedrankje" - een afrodisiacum dat seksueel verlangen opwekte en de potentie verhoogde. Tegelijkertijd geloofde men dat de papaver hielp om verspilling van de "mannelijke essentie" - sperma - te voorkomen, d.w.z. om ejaculatie te voorkomen, wat zeer gewaardeerd werd in de traditionele Chinese geneeskunde. Het werd beschouwd als een centrum van levensenergie en men geloofde dat het behoud ervan hielp om de menselijke dagen te verlengen.
Na de verovering van Malakka door de Portugezen in 1511 beheersten zij alle maritieme handel van China met India en Java. In 1516 gingen ze voor het eerst met een ambassade naar Peking en namen onder andere de "zwarte wierook" mee.
De papaverconsumptie aan het hof van Minsk evolueerde vrij snel van mode en vermaak naar een echte verslaving. Volgens de resultaten van een opgraving uit 1958 was keizer Wanli (1563-1620) zwaar verslaafd aan drugs. Omdat hij in conflict was met zijn entourage, verliet hij jarenlang zijn kamers niet en vond hij troost in opium en alcohol.
Zijn onwil en onvermogen om het rijk te besturen was een van de voorwaarden voor de ineenstorting ervan en het aan de macht komen van de Mantsjoe Qing-dynastie in 1644.
Rond 1620 kwam tabak het Rijk van het Midden binnen vanaf de Filippijnse eilanden en werd al snel erg populair bij het volk. Al snel importeerden Nederlandse markiezen uit Java de gewoonte om opium met tabak te mengen. Dit was een poging om malaria te bestrijden.
Tegen die tijd was in China de mode voor papavers en de drankjes die ervan gemaakt werden al uit de hofkringen verdwenen en verspreidde deze zich onder de rijke klassen van het rijk. Maar opiaten werden geconsumeerd in de vorm van aftreksels of gerechten, net als in andere landen waar ze ook populair waren, zoals het Ottomaanse Rijk, Perzië of India.
Zijn onwil en onvermogen om het rijk te besturen was een van de voorwaarden voor de ineenstorting ervan en het aan de macht komen van de Mantsjoe Qing-dynastie in 1644.
Rond 1620 kwam tabak het Rijk van het Midden binnen vanaf de Filippijnse eilanden en werd al snel erg populair bij het volk. Al snel importeerden Nederlandse markiezen uit Java de gewoonte om opium met tabak te mengen. Dit was een poging om malaria te bestrijden.
Tegen die tijd was in China de mode voor papavers en de drankjes die ervan gemaakt werden al uit de hofkringen verdwenen en verspreidde deze zich onder de rijke klassen van het rijk. Maar opiaten werden geconsumeerd in de vorm van aftreksels of gerechten, net als in andere landen waar ze ook populair waren, zoals het Ottomaanse Rijk, Perzië of India.
Het was dankzij de tabak dat het roken van opium wijdverspreid raakte onder de Chinezen. In tegenstelling tot de Europeanen begonnen de onderdanen van de Zoon des Hemels het roken niet voor medische maar voor puur recreatieve doeleinden te beoefenen, en al snel verdrong het de opiofagie. Tegen het midden van de zeventiende eeuw was het roken van de pure drug wijdverspreid geworden door het verbod op tabak van keizer Zhu Yujian.
Het werd een ritueel in China. Het begon met de verwerking van opium, die enkele maanden in beslag nam. Ruwe opium werd, net als thee, in donkere kamers bewaard om te fermenteren. De resulterende massa werd "chandu"genoemd. Het werd gevormd tot balletjes die werden gebruikt om te roken door ze in speciale lange houten pijpen te stoppen. Het aansteken, de speciaal getrimde lont en de afstand en hoek van de pijp boven het lampvuur waren allemaal belangrijk.
Het roken van opium was anders dan het roken van tabak en deed denken aan het nu modieuze vaping. Opium smeult of rookt niet. Het vormt een damp die de opiumverslaafde inhaleert en na een paar trekjes ondergaat in een staat van serene contemplatie en apathie. Alle problemen en verlangens die er waren voordat je de drug nam - pijn, honger, dorst - zijn verdwenen.
Het werd een ritueel in China. Het begon met de verwerking van opium, die enkele maanden in beslag nam. Ruwe opium werd, net als thee, in donkere kamers bewaard om te fermenteren. De resulterende massa werd "chandu"genoemd. Het werd gevormd tot balletjes die werden gebruikt om te roken door ze in speciale lange houten pijpen te stoppen. Het aansteken, de speciaal getrimde lont en de afstand en hoek van de pijp boven het lampvuur waren allemaal belangrijk.
Het roken van opium was anders dan het roken van tabak en deed denken aan het nu modieuze vaping. Opium smeult of rookt niet. Het vormt een damp die de opiumverslaafde inhaleert en na een paar trekjes ondergaat in een staat van serene contemplatie en apathie. Alle problemen en verlangens die er waren voordat je de drug nam - pijn, honger, dorst - zijn verdwenen.
Tegen het begin van de 18e eeuw had de faam van opium als een uitstekende verbinding voor het genezen van allerlei kwalen - lichamelijk en geestelijk en, nog belangrijker, als een eersteklas hulpmiddel bij liefdesrelaties - zich verspreid over alle lagen van de bevolking in het Middenrijk.
De papaver begon in eigen land te worden gekweekt en daardoor daalde de prijs van de drankjes die ervan werden gemaakt. Het werd ook geïmporteerd uit Europese kolonies in Zuidoost-Azië. Opium werd daarom vooral populair in de kustprovincies Fujian en Guangdong, waar het werd gerookt door iedereen die het zich kon veroorloven.
En in 1729 onderging het drankje het lot van tabak: keizer Yongzheng vaardigde het allereerste decreet uit dat de verkoop van opium om te roken en het houden van rookruimtes verbood. Degenen die de wil van de Zoon van de Hemel overtraden, moesten worden gewurgd.
Kleine tussenhandelaren werden bedreigd met honderd slagen met een bamboestok. Het hielp echter niet, net als bij tabak, die na het verbod een eeuw eerder niet alleen niet stopte met gebruiken, maar ook in China zelf begon te groeien.
De papaver begon in eigen land te worden gekweekt en daardoor daalde de prijs van de drankjes die ervan werden gemaakt. Het werd ook geïmporteerd uit Europese kolonies in Zuidoost-Azië. Opium werd daarom vooral populair in de kustprovincies Fujian en Guangdong, waar het werd gerookt door iedereen die het zich kon veroorloven.
En in 1729 onderging het drankje het lot van tabak: keizer Yongzheng vaardigde het allereerste decreet uit dat de verkoop van opium om te roken en het houden van rookruimtes verbood. Degenen die de wil van de Zoon van de Hemel overtraden, moesten worden gewurgd.
Kleine tussenhandelaren werden bedreigd met honderd slagen met een bamboestok. Het hielp echter niet, net als bij tabak, die na het verbod een eeuw eerder niet alleen niet stopte met gebruiken, maar ook in China zelf begon te groeien.
Tegen die tijd had het gevaarlijkste roofdier zich gevestigd in het Hemelse Rijk - de Britse Oost-Indische Compagnie. In 1711 kreeg deze het recht om een kantoor te openen in Guangzhou, de hoofdstad van Guangdong, door Europeanen Kanton genoemd. In China waren de Britten vooral geïnteresseerd in thee, die snel aan populariteit won in de metropool, evenals in zijde, porselein en andere goederen.
De heersers van het Rijk van het Midden waren echter alleen bereid om thee te verhandelen in ruil voor zilver. De export van de drank groeide snel en China begon het metaal uit Europa te zuigen, omdat de Qing-autoriteiten de invoer streng controleerden, wat de handelsbalans zou kunnen herstellen.
Het Hemelse Rijk was alleen geïnteresseerd in "westerse barbaren" in metalen zoals lood en tin, katoen en bepaalde luxegoederen zoals Russisch bont en Italiaans glas. Ondertussen steeg de prijs van zilver in Europa even snel als de schaarste ervan.
De heersers van het Rijk van het Midden waren echter alleen bereid om thee te verhandelen in ruil voor zilver. De export van de drank groeide snel en China begon het metaal uit Europa te zuigen, omdat de Qing-autoriteiten de invoer streng controleerden, wat de handelsbalans zou kunnen herstellen.
Het Hemelse Rijk was alleen geïnteresseerd in "westerse barbaren" in metalen zoals lood en tin, katoen en bepaalde luxegoederen zoals Russisch bont en Italiaans glas. Ondertussen steeg de prijs van zilver in Europa even snel als de schaarste ervan.
De situatie werd gered door opium. Papaver groeide prachtig in Bengalen, het rijkste deel van het Indiase Mughal-rijk, waarover de Britten de controle kregen nadat ze in 1764 het leger van Shah Alam II bij Buxar hadden verslagen. Al in de 17e eeuw werd opium in India op grote schaal gebruikt voor de behandeling van malaria en als verdovend middel.
De Indiërs namen opiofagie over van de Perzen en leerden ook hoe ze opium konden "brouwen" in rozenwater of melk, waardoor ze een drank maakten die ze "kusamba" noemden. Met de verspreiding van tabak werd papaver gemengd met tabaksbladeren: dit mengsel werd "madak" genoemd.
Tegen deze tijd verscheen het eerste wetenschappelijke bewijs van de schadelijke effecten van de drug in Europa.
In 1701 beschreef de Britse arts John Jones in zijn verhandeling "Unveiled Secrets of Opium" het effect van plotseling stoppen met opiumgebruik na een lange gebruiksperiode, het ontwenningssyndroom.
De Indiërs namen opiofagie over van de Perzen en leerden ook hoe ze opium konden "brouwen" in rozenwater of melk, waardoor ze een drank maakten die ze "kusamba" noemden. Met de verspreiding van tabak werd papaver gemengd met tabaksbladeren: dit mengsel werd "madak" genoemd.
Tegen deze tijd verscheen het eerste wetenschappelijke bewijs van de schadelijke effecten van de drug in Europa.
In 1701 beschreef de Britse arts John Jones in zijn verhandeling "Unveiled Secrets of Opium" het effect van plotseling stoppen met opiumgebruik na een lange gebruiksperiode, het ontwenningssyndroom.
Hij sprak van ernstige, soms ondraaglijke lichamelijke pijn, angst en een algemene staat van depressie die kon eindigen in dagen van kwelling en de dood.
Maar als fervent voorstander van het gebruik van opiaten - hij beschouwde papaverpreparaten als het beste medicijn - zag Jones de gevaren van verslaving aan deze middelen niet in. De medicus zag de negatieve tekenen van langdurig opiumgebruik niet aan voor de eigenschappen van de drug zelf, maar voor manifestaties van de menselijke natuur, zwak en onmatigheid. "Het kwaad zit niet in de drug zelf, maar in de mens" - schreef hij.
De Schotse arts George Young prees in zijn "Treatise on Opium" (1753) ook de therapeutische eigenschappen van opiaten aan. Niettemin merkte hij op.
Maar als fervent voorstander van het gebruik van opiaten - hij beschouwde papaverpreparaten als het beste medicijn - zag Jones de gevaren van verslaving aan deze middelen niet in. De medicus zag de negatieve tekenen van langdurig opiumgebruik niet aan voor de eigenschappen van de drug zelf, maar voor manifestaties van de menselijke natuur, zwak en onmatigheid. "Het kwaad zit niet in de drug zelf, maar in de mens" - schreef hij.
De Schotse arts George Young prees in zijn "Treatise on Opium" (1753) ook de therapeutische eigenschappen van opiaten aan. Niettemin merkte hij op.
"Vertrouwdheid met kleine doses laudanum staat gelijk aan vertrouwdheid met zwakke doses vergif".
Rond dezelfde tijd begonnen de Britten opium vanuit Bengalen verder naar het oosten te exporteren - naar het Maleise eiland Pinang, naar Java en naar China. De eerste ervaring met de verkoop van opium in het Rijk van het Midden was in 1775, toen de East India Company, die twee jaar eerder een monopolie op de Bengaalse opiumhandel had gekregen, 24 kisten (ongeveer 1,4 ton) van de drug met een aanzienlijke winst verkocht en zo het keizerlijke verbod omzeilde. De smokkel van opium naar China begon. Het drankje werd natuurlijk verkocht voor zilver.
De economie van deze smokkel was heel eenvoudig. Een klipper arriveerde vanuit Engeland in Calcutta, India, met een lading geproduceerde goederen. Daar nam hij de opium mee, waarmee hij naar Kanton ging. Een krat (60 kilo) opium kostte in Bengalen ongeveer 150 pond. In Kanton liep de prijs op tot £500. Het was zelfs 880! Een theeklipper kon tot 300 kratten aan boord nemen. Dus op één reis verdienden de eigenaren tussen de £150.000 en £260.000.
In het geld van vandaag is dat tussen de 16 en 28,5 miljoen. En een snelle klipper kon wel drie reizen per jaar maken. 50 miljoen alleen al aan opium! En toch laadde hij in Canton het zilver op dat hij met opium verdiende en haastte hij zich naar Groot-Brittannië om in de chique salons van Londen van de frisse en geurige drank te genieten. Zolang het plan werkte zonder te falen, was het een goudmijn.
Toen keizer Jiaqing in 1796 , geschrokken van de omvang van de uitstroom van zilver uit het land en de omvang van de drugsverslaving, niet alleen de binnenlandse handel in opium verbood maar ook de invoer ervan in het rijk, bleef dit decreet op papier staan. In 1799 werd het verbod met hetzelfde succes bevestigd. En formeel had de Oost-Indische Compagnie niets te maken met drugssmokkel. Want ze verkocht geen opium in China.
Ze verkocht het aan onafhankelijke handelaars in Calcutta, die het op eigen risico aan de Chinezen leverden. Ze gaven er echter de voorkeur aan om het contante zilver dat ze in Canton van hen ontvingen in te wisselen voor promessen van dezelfde Oost-Indische Compagnie, om het kostbare metaal niet door de door piraten geteisterde zeeën van Zuidoost-Azië te vervoeren.
Tegen 1820 was China goed voor meer dan 90% van de opiumexport van de Oost-Indische Compagnie - meer dan 5000 kisten (300 ton) per jaar. Tegen 1833, toen de verschepingen 1500 ton bereikten, was de monsterlijke onevenwichtigheid in de handel met China in de vorige eeuw eindelijk weggewerkt.
Nu zogen Groot-Brittannië, maar ook de Nederlanders en zelfs de Amerikanen, die zich bij de superwinstgevende handel hadden aangesloten, het zilver waarop het financiële systeem van het keizerrijk was gebaseerd uit de Chinese economie. Omdat het Hemelse Rijk bijna geen bronnen van het metaal had, veroorzaakte de uitstroom enorme schade aan de economie van het land. De crisis werd nog verergerd door een epidemie van opiumverslaving, die een nationale ramp werd.
Ze verkocht het aan onafhankelijke handelaars in Calcutta, die het op eigen risico aan de Chinezen leverden. Ze gaven er echter de voorkeur aan om het contante zilver dat ze in Canton van hen ontvingen in te wisselen voor promessen van dezelfde Oost-Indische Compagnie, om het kostbare metaal niet door de door piraten geteisterde zeeën van Zuidoost-Azië te vervoeren.
Tegen 1820 was China goed voor meer dan 90% van de opiumexport van de Oost-Indische Compagnie - meer dan 5000 kisten (300 ton) per jaar. Tegen 1833, toen de verschepingen 1500 ton bereikten, was de monsterlijke onevenwichtigheid in de handel met China in de vorige eeuw eindelijk weggewerkt.
Nu zogen Groot-Brittannië, maar ook de Nederlanders en zelfs de Amerikanen, die zich bij de superwinstgevende handel hadden aangesloten, het zilver waarop het financiële systeem van het keizerrijk was gebaseerd uit de Chinese economie. Omdat het Hemelse Rijk bijna geen bronnen van het metaal had, veroorzaakte de uitstroom enorme schade aan de economie van het land. De crisis werd nog verergerd door een epidemie van opiumverslaving, die een nationale ramp werd.
Rook van de opiumoorlogen
Tegen die tijd werd opium gerookt door miljoenen mensen van alle klassen en standen. In Peking was tot 20% van de ambtenaren verslaafd, in de provincies tot een derde. In sommige instellingen gebruikte tot 60% van alle werknemers de drug. Zelfs in de binnenste kring van de Zoon des Hemels werden opiumrokers aangetroffen.
In het keizerlijke leger werd drugsverslaving welig tierend. De Chinese staat en maatschappij werden gedemoraliseerd en vrijwel onbekwaam.
De heren van het Qing Rijk waren zich bewust van de dreiging die boven hen hing. Tijdens het eerste derde deel van de 19e eeuw werden de relaties tussen de Chinese autoriteiten en de "Engelse barbaren" herhaaldelijk onder druk gezet door opium.
In 1817 werd de Oost-Indische Compagnie verplicht om de ladingen op haar schepen te inspecteren en zich er schriftelijk toe te verbinden geen opium te smokkelen. De compagnie negeerde deze eisen en bracht een oorlogsschip naar de monding van de rivier de Sijiang om de Cantonese autoriteiten te intimideren.
Tegen die tijd werd opium gerookt door miljoenen mensen van alle klassen en standen. In Peking was tot 20% van de ambtenaren verslaafd, in de provincies tot een derde. In sommige instellingen gebruikte tot 60% van alle werknemers de drug. Zelfs in de binnenste kring van de Zoon des Hemels werden opiumrokers aangetroffen.
In het keizerlijke leger werd drugsverslaving welig tierend. De Chinese staat en maatschappij werden gedemoraliseerd en vrijwel onbekwaam.
De heren van het Qing Rijk waren zich bewust van de dreiging die boven hen hing. Tijdens het eerste derde deel van de 19e eeuw werden de relaties tussen de Chinese autoriteiten en de "Engelse barbaren" herhaaldelijk onder druk gezet door opium.
In 1817 werd de Oost-Indische Compagnie verplicht om de ladingen op haar schepen te inspecteren en zich er schriftelijk toe te verbinden geen opium te smokkelen. De compagnie negeerde deze eisen en bracht een oorlogsschip naar de monding van de rivier de Sijiang om de Cantonese autoriteiten te intimideren.
Tegen het einde van de jaren 1830 hielden de Britten hun schepen permanent in de Chinese kustwateren. De spanning tussen Peking en Londen nam toe. De ontknoping kwam in 1839.
De energieke ambtenaar Lin Zexu, het jaar ervoor aangesteld om de opiumsmokkel te bestrijden, eiste dat de Britten en Amerikanen in Canton alle drank zouden inleveren en toen ze weigerden, beval hij het leger om de buitenlandse fabrieken te blokkeren en het Chinese personeel terug te roepen. De smokkelaars moesten hun hele voorraad drugs inleveren - meer dan 19.000 kisten en tweeduizend balen - die op bevel van Lin werden verbrand.
De energieke ambtenaar Lin Zexu, het jaar ervoor aangesteld om de opiumsmokkel te bestrijden, eiste dat de Britten en Amerikanen in Canton alle drank zouden inleveren en toen ze weigerden, beval hij het leger om de buitenlandse fabrieken te blokkeren en het Chinese personeel terug te roepen. De smokkelaars moesten hun hele voorraad drugs inleveren - meer dan 19.000 kisten en tweeduizend balen - die op bevel van Lin werden verbrand.
"We horen dat opium in uw eigen land met alle strengheid en ernst verbodenis"
- schreef hij aan koningin Victoria van Groot-Brittannië.
"Dit bewijst dat u heel goed weet hoe destructief het is voor de mensheid. En als uw autoriteiten het vergiftigen van uw eigen mensen verbieden, dan moeten ze ook niet de mensen van andere landen vergiftigen!"
- schreef hij aan koningin Victoria van Groot-Brittannië.
"Dit bewijst dat u heel goed weet hoe destructief het is voor de mensheid. En als uw autoriteiten het vergiftigen van uw eigen mensen verbieden, dan moeten ze ook niet de mensen van andere landen vergiftigen!"
Dankzij Lin's inspanningen was tegen het einde van het jaar de opiumhandel sterk afgenomen. En keizer Daoguang kondigde in december een algeheel verbod af voor handelaren uit Engeland en India om handel te drijven in China. Ze werden verbannen uit Kanton. Dit was de directe aanleiding voor de Eerste Opiumoorlog.
In maart 1840 vertrok een Brits eskader van 40 schepen met 4000 soldaten aan boord naar China. In juni kwam het aan bij Canton en blokkeerde het. Tegenover de Britse vloot en het expeditiekorps kon het Qing-rijk een langzame jonk en bijna 900 duizend soldaten zetten, maar bewapend naar het model van de XVII eeuw, met bijna geen vuurwapens, verspreid over het hele land.
Zo'n conflict kon alleen maar op een nederlaag uitlopen. Toen de Britten in de zomer van 1842 de zuidelijke Chinese hoofdstad Nanjing naderden en het Keizerkanaal binnendrongen , dat een directe route naar Peking opende, vroeg de volledig gedemoraliseerde Zoon des Hemels om vrede.
In maart 1840 vertrok een Brits eskader van 40 schepen met 4000 soldaten aan boord naar China. In juni kwam het aan bij Canton en blokkeerde het. Tegenover de Britse vloot en het expeditiekorps kon het Qing-rijk een langzame jonk en bijna 900 duizend soldaten zetten, maar bewapend naar het model van de XVII eeuw, met bijna geen vuurwapens, verspreid over het hele land.
Zo'n conflict kon alleen maar op een nederlaag uitlopen. Toen de Britten in de zomer van 1842 de zuidelijke Chinese hoofdstad Nanjing naderden en het Keizerkanaal binnendrongen , dat een directe route naar Peking opende, vroeg de volledig gedemoraliseerde Zoon des Hemels om vrede.
Het conflict, waaraan ook de Fransen en Amerikanen deelnamen, eindigde met de belegering van Peking en de geallieerde plundering van het keizerlijke zomerpaleis Yuanmingyuan in oktober 1860.
Aan het einde van de oorlog betaalde de regering van het Hemelse Rijk de overwinnaars 8 miljoen yuan aan contributie (2.3 miljoen pond), opende ze nog meer havens voor buitenlandse handel, stond ze het gebruik van Chinezen als arbeiders (koelies) in de kolonies van de Europese mogendheden toe en gaf ze het zuidelijke deel van het schiereiland Juulong tegenover Hongkong aan Groot-Brittannië.
Het belangrijkste was dat ze de opiumhandel legaliseerde. Daarna nam de rage naar het drankje in China een werkelijk catastrofale omvang aan - tegen het einde van de 19e eeuw rookte ongeveer een kwart van de bevolking van het land opium. Des te meer omdat er in China zelf papaver werd verbouwd.
In het volgende deel van de geschiedenis bekijken we hoe opium naar Europa kwam - en hoe het medicinale gebruik van opiaten en de strijd tegen het recreatieve gebruik ervan de druggeschiedenis van het begin van de twintigste eeuw vormgaven.
Aan het einde van de oorlog betaalde de regering van het Hemelse Rijk de overwinnaars 8 miljoen yuan aan contributie (2.3 miljoen pond), opende ze nog meer havens voor buitenlandse handel, stond ze het gebruik van Chinezen als arbeiders (koelies) in de kolonies van de Europese mogendheden toe en gaf ze het zuidelijke deel van het schiereiland Juulong tegenover Hongkong aan Groot-Brittannië.
Het belangrijkste was dat ze de opiumhandel legaliseerde. Daarna nam de rage naar het drankje in China een werkelijk catastrofale omvang aan - tegen het einde van de 19e eeuw rookte ongeveer een kwart van de bevolking van het land opium. Des te meer omdat er in China zelf papaver werd verbouwd.
In het volgende deel van de geschiedenis bekijken we hoe opium naar Europa kwam - en hoe het medicinale gebruik van opiaten en de strijd tegen het recreatieve gebruik ervan de druggeschiedenis van het begin van de twintigste eeuw vormgaven.
Last edited by a moderator: