Volgens de Drug Policy Alliance kost de oorlog tegen drugs de VS meer dan 51 miljard dollar per jaar. Vanaf 2012 heeft de VS 1 biljoen dollar uitgegeven aan de oorlog tegen drugs.
De kostenramingen houden geen rekening met het verlies van potentiële belastingen op momenteel verboden stoffen. Volgenseen rapport uit 2010 van het libertaire Cato Institute zou het belasten en reguleren van illegale drugs, vergelijkbaar met tabak en alcohol, jaarlijks 46,7 miljard dollar aan belastinginkomsten kunnen opleveren.
Die jaarlijkse kosten - uitgaven, verloren potentiële belastingen - vertegenwoordigen bijna 2 procent van de staats- en federale begrotingen, die in 2013 intotaal ruwweg 6,1 biljoen dollar bedroegen. Dat is geen groot bedrag, maar het rechtvaardigt de kosten misschien niet als de Oorlog tegen Drugs leidt tot druggerelateerd geweld over de hele wereld en drugmisbruik niet significant vermindert.
Oorlog tegen drugs en racisme
In de Verenigde Staten trefthet drugsprobleem vooral minderheidsgemeenschappen, vooral Afro-Amerikanen. Dit buitenproportionele effect leidt ertoe dat veel critici de oorlog tegen drugs als racistisch bestempelen.
Hoewel Afro-Amerikaanse gemeenschappen niet meer drugsgebruikers of dealers hebben, lopen ze wel meer kans om gearresteerd en veroordeeld te worden voor drugsovertredingen.
Als Afro-Amerikanen worden beschuldigd van drugsdelicten, krijgen ze vaker zwaardere gevangenisstraffen. Volgens een rapport uit 2012 van de U.S. Sentencing Commission waren de drugstraffen voor Afro-Amerikaanse mannen tussen 2007 en 2009 13,1 procent langer dan voor blanke mannen.
De kostenramingen houden geen rekening met het verlies van potentiële belastingen op momenteel verboden stoffen. Volgenseen rapport uit 2010 van het libertaire Cato Institute zou het belasten en reguleren van illegale drugs, vergelijkbaar met tabak en alcohol, jaarlijks 46,7 miljard dollar aan belastinginkomsten kunnen opleveren.
Die jaarlijkse kosten - uitgaven, verloren potentiële belastingen - vertegenwoordigen bijna 2 procent van de staats- en federale begrotingen, die in 2013 intotaal ruwweg 6,1 biljoen dollar bedroegen. Dat is geen groot bedrag, maar het rechtvaardigt de kosten misschien niet als de Oorlog tegen Drugs leidt tot druggerelateerd geweld over de hele wereld en drugmisbruik niet significant vermindert.
Oorlog tegen drugs en racisme
In de Verenigde Staten trefthet drugsprobleem vooral minderheidsgemeenschappen, vooral Afro-Amerikanen. Dit buitenproportionele effect leidt ertoe dat veel critici de oorlog tegen drugs als racistisch bestempelen.
Hoewel Afro-Amerikaanse gemeenschappen niet meer drugsgebruikers of dealers hebben, lopen ze wel meer kans om gearresteerd en veroordeeld te worden voor drugsovertredingen.
Als Afro-Amerikanen worden beschuldigd van drugsdelicten, krijgen ze vaker zwaardere gevangenisstraffen. Volgens een rapport uit 2012 van de U.S. Sentencing Commission waren de drugstraffen voor Afro-Amerikaanse mannen tussen 2007 en 2009 13,1 procent langer dan voor blanke mannen.
Het Sentencing Project legt de verschillen uit in een rapport van februari 2015: "Veel strafrechtelijk beleid dat rasneutraal lijkt te zijn, heeft in werkelijkheid bredere sociaaleconomische gevolgen die resulteren in verschillen..... Sociaaleconomische ongelijkheden leiden er vaak toe dat gekleurde mensen onterecht worden onderworpen aan politieonderzoek bij het gebruiken en verkopen van drugs op straat".
Zo wordt de handel in crackcocaïne, een van de meest voorkomende illegale drugs onder Afro-Amerikanen, bestraft met de zwaarste straffen. De drempel voor een verplichte straf van vijf jaar voor crack is 28 gram. Terwijl de drempel voor poedercocaïne, dat meer voorkomt onder blanken, 500 gram is, hoewel de twee stoffen farmacologisch vergelijkbaar zijn.
Wat betreft bredere raciale ongelijkheden, kunnen federale programma's die lokale en staatspolitieafdelingen aanmoedigen om hard op te treden tegen drugs, perverse prikkels creëren om minderheidsgemeenschappen aan te pakken. Bijvoorbeeld, sommige federale subsidies hebben vroeger geëist dat de politie vaker drugs arresteerde om meer fondsen voor drugsbestrijding te ontvangen.
Neil Franklin, een gepensioneerde politiemajoor uit Maryland en uitvoerend directeur van Law Enforcement Against Prohibition, zei dat minderheidsgemeenschappen "gemakkelijk op te hangen fruit" zijn voor politieafdelingen, omdat ze vaak handelen in open markten, zoals op openbare straathoeken, en minder politieke en financiële macht hebben dan blanke Amerikanen.
In Chicagoontdekteeen analyse van Project Know, een centrum voor drugsverslaving,bijvoorbeelddat de handhaving van anti-drugswetten geconcentreerd is in arme buurten die vaak meer criminaliteit kennen maar overwegend zwart zijn.
Zo wordt de handel in crackcocaïne, een van de meest voorkomende illegale drugs onder Afro-Amerikanen, bestraft met de zwaarste straffen. De drempel voor een verplichte straf van vijf jaar voor crack is 28 gram. Terwijl de drempel voor poedercocaïne, dat meer voorkomt onder blanken, 500 gram is, hoewel de twee stoffen farmacologisch vergelijkbaar zijn.
Wat betreft bredere raciale ongelijkheden, kunnen federale programma's die lokale en staatspolitieafdelingen aanmoedigen om hard op te treden tegen drugs, perverse prikkels creëren om minderheidsgemeenschappen aan te pakken. Bijvoorbeeld, sommige federale subsidies hebben vroeger geëist dat de politie vaker drugs arresteerde om meer fondsen voor drugsbestrijding te ontvangen.
Neil Franklin, een gepensioneerde politiemajoor uit Maryland en uitvoerend directeur van Law Enforcement Against Prohibition, zei dat minderheidsgemeenschappen "gemakkelijk op te hangen fruit" zijn voor politieafdelingen, omdat ze vaak handelen in open markten, zoals op openbare straathoeken, en minder politieke en financiële macht hebben dan blanke Amerikanen.
In Chicagoontdekteeen analyse van Project Know, een centrum voor drugsverslaving,bijvoorbeelddat de handhaving van anti-drugswetten geconcentreerd is in arme buurten die vaak meer criminaliteit kennen maar overwegend zwart zijn.
Detentieoperaties gedurende de dag en avond resulteerden in gemiddeld 20 tot 30 arrestaties, wat extra gegevens oplevert voor subsidieaanvragen. Als onderdeel van deze activiteiten is ook een aanzienlijke hoeveelheid geld en waardevolle spullen in beslag genomen. Ook dit is een succesvolle inspanning.
Buitensporige arrestatie- en opsluitingscijfers hebben een negatieve impact op minder welvarende gemeenschappen. Een studie uit 2014, gepubliceerd in het tijdschrift Sociological Science, ontdekte dat jongens van wie de vader in de gevangenis heeft gezeten minder kans hebben om de nodige gedragsvaardigheden te ontwikkelen om op vijfjarige leeftijd te slagen op school, waardoor ze op een pad naar criminaliteit kunnen belanden dat bekend staat als "school-to-prison".
Terwijl de strijd tegen drugs doorgaat, zijn deze raciale verschillen een belangrijk kantelpunt geworden. De vraag is niet alleen of de oorlog tegen drugs heeft geleid tot de massale en kostbare opsluiting van miljoenen Amerikanen, maar ook of de praktijk een "nieuw Jim Crow" heeftgecreëerd , een verwijzing naar het segregatiebeleid en de stemrechtbeperkingen die zwarte gemeenschappen in Amerika tot slaven maakten.
Wat zijn de gevaarlijkste drugs?
Dit is eigenlijk een controversiële kwestie onder drugbeleidsdeskundigen. Hoewel sommige onderzoekers hebben geprobeerd om drugs te rangschikken op basis van hun schadelijkheid, beweren sommige experts dat deze rangschikkingen vaak meer misleidend dan nuttig zijn.
In een rapport gepubliceerd in The Lancet rangschikte een team onderzoekers de schade van druggebruik in het VK, rekening houdend met factoren zoals dodelijkheid, waarschijnlijkheid van het ontwikkelen van afhankelijkheid, gedragsveranderingen zoals een verhoogd risico op geweld en verlies van economische productiviteit. Alcohol, heroïne en crackcocaïne voerden de ranglijst aan.
Buitensporige arrestatie- en opsluitingscijfers hebben een negatieve impact op minder welvarende gemeenschappen. Een studie uit 2014, gepubliceerd in het tijdschrift Sociological Science, ontdekte dat jongens van wie de vader in de gevangenis heeft gezeten minder kans hebben om de nodige gedragsvaardigheden te ontwikkelen om op vijfjarige leeftijd te slagen op school, waardoor ze op een pad naar criminaliteit kunnen belanden dat bekend staat als "school-to-prison".
Terwijl de strijd tegen drugs doorgaat, zijn deze raciale verschillen een belangrijk kantelpunt geworden. De vraag is niet alleen of de oorlog tegen drugs heeft geleid tot de massale en kostbare opsluiting van miljoenen Amerikanen, maar ook of de praktijk een "nieuw Jim Crow" heeftgecreëerd , een verwijzing naar het segregatiebeleid en de stemrechtbeperkingen die zwarte gemeenschappen in Amerika tot slaven maakten.
Wat zijn de gevaarlijkste drugs?
Dit is eigenlijk een controversiële kwestie onder drugbeleidsdeskundigen. Hoewel sommige onderzoekers hebben geprobeerd om drugs te rangschikken op basis van hun schadelijkheid, beweren sommige experts dat deze rangschikkingen vaak meer misleidend dan nuttig zijn.
In een rapport gepubliceerd in The Lancet rangschikte een team onderzoekers de schade van druggebruik in het VK, rekening houdend met factoren zoals dodelijkheid, waarschijnlijkheid van het ontwikkelen van afhankelijkheid, gedragsveranderingen zoals een verhoogd risico op geweld en verlies van economische productiviteit. Alcohol, heroïne en crackcocaïne voerden de ranglijst aan.
Er zijn twee belangrijke opmerkingen in dit rapport. Ten eerste wordt er niet volledig gecontroleerd voor de beschikbaarheid van drugs, waardoor heroïne en crackcocaïne hoger zouden kunnen scoren als ze net zo beschikbaar zouden zijn als alcohol. Ten tweede hebben de schattingen betrekking op de Britse samenleving, dus ze kunnen enigszins afwijken voor de VS. David Nutt, die de analyse uitvoerde, suggereerde dat de schade van methamfetamine in de VS veel hoger zou kunnen zijn vanwege de wijdverspreide beschikbaarheid ervan in Amerika.
Drugbeleidsdeskundigen wijzen er echter op dat het onderzoek en de ranglijst geen rekening houden met sommige schadeaspecten van sommige drugs.
Drugbeleidsdeskundige John Caulkins van de Carnegie Mellon Universiteit haalde de analogie aan van een buitenaards ras dat naar de aarde komt en een vraag stelt over het grootste landdier. Als we het over gewicht hebben, is de Afrikaanse olifant het grootst. Maar als we het hebben over de hoogte, dan is de giraf de grootste. En qua lengte is het de reticulated python.
Caulkins merkte op: "Je kunt altijd een samengesteld concept creëren, maar dat kan eerder tot misverstanden leiden dan dat het nuttig is".
Drugbeleidsdeskundigen wijzen er echter op dat het onderzoek en de ranglijst geen rekening houden met sommige schadeaspecten van sommige drugs.
Drugbeleidsdeskundige John Caulkins van de Carnegie Mellon Universiteit haalde de analogie aan van een buitenaards ras dat naar de aarde komt en een vraag stelt over het grootste landdier. Als we het over gewicht hebben, is de Afrikaanse olifant het grootst. Maar als we het hebben over de hoogte, dan is de giraf de grootste. En qua lengte is het de reticulated python.
Caulkins merkte op: "Je kunt altijd een samengesteld concept creëren, maar dat kan eerder tot misverstanden leiden dan dat het nuttig is".
Directe metingen van drugsschade hebben ook te maken met soortgelijke problemen. Omdat alcohol, tabak en voorgeschreven drugs legaal zijn, kunnen ze dodelijker zijn dan illegale drugs, waardoor het moeilijk is om hun totale impact te vergelijken. Sommige drugs kunnen zeer gevaarlijk zijn voor de gezondheid, maar omdat ze zelden worden gebruikt, vormen ze geen ernstige bedreiging voor de samenleving.
Sommige drugs kunnen op de korte termijn extreem gevaarlijk zijn (bijv. heroïne), maar niet op de lange termijn, of andersom (tabak). Analyses van mortaliteit of andere schade van bepaalde drugs houden niet altijd rekening met interacties met receptgeneesmiddelen, die de dodelijkheid of schade kunnen vergroten in verhouding tot individueel gebruik.
Gezien de diversiteit van drugs en hun effecten, beweren veel experts dat het maken van een ranglijst van de gevaarlijkste drugs een zinloze en misleidende exercitie is. Experts zeggen dat in plaats van het beleid te baseren op een ranglijst, wetgevers individueel beleid moeten ontwikkelen gericht op het minimaliseren van de specifieke risico's en schade van elke drug.
Waarom worden alcohol en tabak uitgesloten van de oorlog tegen drugs?
Tabak en alcohol worden vaak uitgesloten van de drugscategorie, ondanks hun schadelijke effecten op de menselijke gezondheid en de samenleving, om verschillende economische en culturele redenen.
Historisch gezien worden tabak en alcohol al vele decennia beschouwd als gewone drugs in de Verenigde Staten en zijn ze samen met cafeïne nog steeds de meest gebruikte drugs in het land. Een poging om het gebruik van deze middelen door Amerikanen te verbieden door middel van wettelijke handhaving zou waarschijnlijk leiden tot ernstige politieke gevolgen vanwege hun populariteit en belang in de cultuur.
Iets soortgelijks gebeurde in de jaren 1920 toen de federale overheid de verkoop van alcohol probeerde te verbieden door middel van het18e Amendement. Dit beleid, dat bekend staat als Prohibition, wordt door onderzoekers en historici algemeen erkend als een mislukking en zelfs een ramp omdat het de opkomst van een massale illegale alcoholmarkt in gang zette die criminele bendes in het hele land financierde. Het Congres deed er slechts 14 jaar over om de drooglegging in te trekken.
Sommige drugs kunnen op de korte termijn extreem gevaarlijk zijn (bijv. heroïne), maar niet op de lange termijn, of andersom (tabak). Analyses van mortaliteit of andere schade van bepaalde drugs houden niet altijd rekening met interacties met receptgeneesmiddelen, die de dodelijkheid of schade kunnen vergroten in verhouding tot individueel gebruik.
Gezien de diversiteit van drugs en hun effecten, beweren veel experts dat het maken van een ranglijst van de gevaarlijkste drugs een zinloze en misleidende exercitie is. Experts zeggen dat in plaats van het beleid te baseren op een ranglijst, wetgevers individueel beleid moeten ontwikkelen gericht op het minimaliseren van de specifieke risico's en schade van elke drug.
Waarom worden alcohol en tabak uitgesloten van de oorlog tegen drugs?
Tabak en alcohol worden vaak uitgesloten van de drugscategorie, ondanks hun schadelijke effecten op de menselijke gezondheid en de samenleving, om verschillende economische en culturele redenen.
Historisch gezien worden tabak en alcohol al vele decennia beschouwd als gewone drugs in de Verenigde Staten en zijn ze samen met cafeïne nog steeds de meest gebruikte drugs in het land. Een poging om het gebruik van deze middelen door Amerikanen te verbieden door middel van wettelijke handhaving zou waarschijnlijk leiden tot ernstige politieke gevolgen vanwege hun populariteit en belang in de cultuur.
Iets soortgelijks gebeurde in de jaren 1920 toen de federale overheid de verkoop van alcohol probeerde te verbieden door middel van het18e Amendement. Dit beleid, dat bekend staat als Prohibition, wordt door onderzoekers en historici algemeen erkend als een mislukking en zelfs een ramp omdat het de opkomst van een massale illegale alcoholmarkt in gang zette die criminele bendes in het hele land financierde. Het Congres deed er slechts 14 jaar over om de drooglegging in te trekken.
Alcohol en tabak zijn belangrijke onderdelen van de Amerikaanse economie. In 2013 bedroeg de omzet uit de verkoop van alcohol 124,7 miljard dollar (exclusief bar- en restaurantverkoop) en die vantabak 108 miljard dollar. Als wetgevers besluiten om deze legale industrieën te verbieden en te elimineren, zal dit een aanzienlijk financieel verlies voor de economie en het verlies van duizenden banen tot gevolg hebben.
Toen de wetgevers de Controlled Substances Act van 1970goedkeurden , waren ze zich terdege bewust van de culturele en economische aspecten van dit probleem.
Als deze stoffen niet waren vrijgesteld, zouden ze in het huidige regelgevende regime waarschijnlijk aan strenge controles zijn onderworpen. Mark Kleiman, een expert op het gebied van drugbeleid, stelt dat beide stoffen , als ze vandaag geëvalueerd zouden worden ,geclassificeerd zouden kunnen worden als lijst 1 omdat ze verslavend zijn, schadelijk voor de gezondheid en de maatschappij, en geen bewezen medische waarde hebben.
Dit brengt ons bij een belangrijk aspect van drugcontrole: beleidsmakers kunnen drugs niet geïsoleerd bekijken.Ze moeten ook rekening houden met de sociale en economische gevolgen van het verbieden van psychoactieve stoffen en de mogelijke negatieve gevolgen afwegen tegen de mogelijke voordelen van het verminderen van het gebruik en misbruik van deze stoffen.
Maar dit soort voors en tegens analyses is ook de reden waarom critici vandaag de dag een einde willen maken aan de oorlog tegen drugs. Zelfs als de oorlog tegen drugs succesvol is geweest in het verminderen van druggebruik en -misbruik, is de impact ervan op budgetten, burgerrechten en internationaal geweld zo groot en schadelijk dat de kleine impact die het kan hebben op druggebruik misschien niet de kosten waard is.
Toen de wetgevers de Controlled Substances Act van 1970goedkeurden , waren ze zich terdege bewust van de culturele en economische aspecten van dit probleem.
Als deze stoffen niet waren vrijgesteld, zouden ze in het huidige regelgevende regime waarschijnlijk aan strenge controles zijn onderworpen. Mark Kleiman, een expert op het gebied van drugbeleid, stelt dat beide stoffen , als ze vandaag geëvalueerd zouden worden ,geclassificeerd zouden kunnen worden als lijst 1 omdat ze verslavend zijn, schadelijk voor de gezondheid en de maatschappij, en geen bewezen medische waarde hebben.
Dit brengt ons bij een belangrijk aspect van drugcontrole: beleidsmakers kunnen drugs niet geïsoleerd bekijken.Ze moeten ook rekening houden met de sociale en economische gevolgen van het verbieden van psychoactieve stoffen en de mogelijke negatieve gevolgen afwegen tegen de mogelijke voordelen van het verminderen van het gebruik en misbruik van deze stoffen.
Maar dit soort voors en tegens analyses is ook de reden waarom critici vandaag de dag een einde willen maken aan de oorlog tegen drugs. Zelfs als de oorlog tegen drugs succesvol is geweest in het verminderen van druggebruik en -misbruik, is de impact ervan op budgetten, burgerrechten en internationaal geweld zo groot en schadelijk dat de kleine impact die het kan hebben op druggebruik misschien niet de kosten waard is.
Nadruk op rehabilitatie en behandeling
De meest voorzichtige hervorming in de oorlog tegen drugs legt meer nadruk op rehabilitatie in plaats van op het opsluiten van druggebruikers, maar doet dit zonder drugs te decriminaliseren of legaliseren.
Het White House Office of National Drug Control Policy heeft onlangs een aanpak goedgekeurd om de financiering voor rehabilitatieprogramma's in de komende jaren te verhogen. De regering-Obama heeft ook een aantal veranderingen in wet- en regelgeving goedgekeurd, waaronder Obamacare, dat de toegang tot drugsbehandeling via de ziektekostenverzekering heeft uitgebreid. Desondanks blijft de federale overheid jaarlijks miljarden dollars uitgeven aan routinematige drugshandhavingsoperaties.
Drugsrechtbanken, zelfs gesteund door sommige conservatieven zoals voormalig gouverneur Rick Perry van Texas, zijn een voorbeeld van een rehabilitatiegerichte aanpak. In plaats van drugsovertreders op te sluiten, sturen deze rechtbanken ze naar rehabilitatieprogramma's die verslaving eerder als een medisch dan als een crimineel probleem behandelen.
De Global Commission on Drug Policy steltechter dat drugsrechtbanken bijna net zo bestraffend kunnen worden als de volledige criminalisering van drugs, omdat ze vaak totale onthouding van drugs eisen onder bedreiging van gevangenisstraf. Aangezien recidive deel uitmaakt van het rehabilitatieproces, betekent de dreiging van gevangenisstraf dat veel geweldloze drugsovertreders via drugsrechtbanken weer achter de tralies belanden.
Sommige andere landen hebben radicalere rehabilitatiemaatregelen aangenomen, omdat ze zich realiseren dat niet alle drugsverslaafden erin zullen slagen om van hun verslaving te herstellen. In sommige Europese landen wordt heroïne voorgeschreven en onder toezicht toegediend aan een beperkt aantal verslaafden die niet vatbaar zijn voor andere behandelingsmethoden. Deze programma's stellen sommige verslaafden in staat om hun verslaving te bevredigen zonder het hoge risico op een overdosis en zonder dat ze andere misdaden hoeven te plegen om aan drugs te komen, zoals beroving of diefstal.
De meest voorzichtige hervorming in de oorlog tegen drugs legt meer nadruk op rehabilitatie in plaats van op het opsluiten van druggebruikers, maar doet dit zonder drugs te decriminaliseren of legaliseren.
Het White House Office of National Drug Control Policy heeft onlangs een aanpak goedgekeurd om de financiering voor rehabilitatieprogramma's in de komende jaren te verhogen. De regering-Obama heeft ook een aantal veranderingen in wet- en regelgeving goedgekeurd, waaronder Obamacare, dat de toegang tot drugsbehandeling via de ziektekostenverzekering heeft uitgebreid. Desondanks blijft de federale overheid jaarlijks miljarden dollars uitgeven aan routinematige drugshandhavingsoperaties.
Drugsrechtbanken, zelfs gesteund door sommige conservatieven zoals voormalig gouverneur Rick Perry van Texas, zijn een voorbeeld van een rehabilitatiegerichte aanpak. In plaats van drugsovertreders op te sluiten, sturen deze rechtbanken ze naar rehabilitatieprogramma's die verslaving eerder als een medisch dan als een crimineel probleem behandelen.
De Global Commission on Drug Policy steltechter dat drugsrechtbanken bijna net zo bestraffend kunnen worden als de volledige criminalisering van drugs, omdat ze vaak totale onthouding van drugs eisen onder bedreiging van gevangenisstraf. Aangezien recidive deel uitmaakt van het rehabilitatieproces, betekent de dreiging van gevangenisstraf dat veel geweldloze drugsovertreders via drugsrechtbanken weer achter de tralies belanden.
Sommige andere landen hebben radicalere rehabilitatiemaatregelen aangenomen, omdat ze zich realiseren dat niet alle drugsverslaafden erin zullen slagen om van hun verslaving te herstellen. In sommige Europese landen wordt heroïne voorgeschreven en onder toezicht toegediend aan een beperkt aantal verslaafden die niet vatbaar zijn voor andere behandelingsmethoden. Deze programma's stellen sommige verslaafden in staat om hun verslaving te bevredigen zonder het hoge risico op een overdosis en zonder dat ze andere misdaden hoeven te plegen om aan drugs te komen, zoals beroving of diefstal.
Onderzoekers geloven dat het Zwitserse heroïnebehandelingsprogramma, het eerste nationale programma in zijn soort, drugsgerelateerde criminaliteit heeft verminderd en het sociale functioneren heeft verbeterd, inclusief stabilisatie van huisvesting en werkgelegenheid. Maar sommige voorstanders van de oorlog tegen drugs, zoals de International Task Force on Strategic Drug Policy, beweren dat deze programma's de valse indruk wekken dat drugsverslaving veilig onder controle kan worden gehouden, wat het sociale stigma rond drugsgebruik kan verzwakken en ertoe kan leiden dat meer mensen drugs gaan gebruiken.
Voor drugbeleidsmakers is de vraag of het mogelijk overwinnen van dit stigma - en mogelijk leiden tot meer druggebruik - het voordeel waard is om meer mensen de behandeling te geven die ze nodig hebben. Over het algemeen zijn drugbeleidsdeskundigen het erover eens dat de ruil de moeite waard is.
Hoe zit het met de legalisatie van drugs?
Gezien de bezorgdheid over de illegale drugmarkt als bron van inkomsten voor gewelddadige drugkartels, hebben sommige voorstanders gepleit voor de volledige legalisatie van druggebruik, bezit, distributie en verkoop. Wat legalisatie precies inhoudt, kan echter variëren.
In januari 2015 presenteerdenvooraanstaande drugbeleidsdeskundigen uit het hele land verschillende opties, waaronder het toestaan van bezit en teelt maar niet van verkoop (zoals in Washington), het toestaan van distributie alleen in beperkte privéclubs of het toestaan dat de staatsoverheid de toeleveringsketen en de verkoop van marihuana beheert.
Het rapport benadrukt het idee van een staatsmonopolie op de productie en verkoop van marihuana om de ondergrondse markt uit te roeien en de beste resultaten voor de volksgezondheid te behalen. Hierdoor zouden regelgevende instanties de prijs en het publiek van marihuanagebruikers rechtstreeks kunnen controleren. Eerdere studies hebben aangetoond dat staten die een staatsmonopolie op alcohol hadden, hogere prijzen hanteerden, de toegang voor minderjarigen beperkten en de algehele alcoholconsumptie terugdrongen. Hetzelfde model kan worden toegepast op andere drugs.
Voor drugbeleidsmakers is de vraag of het mogelijk overwinnen van dit stigma - en mogelijk leiden tot meer druggebruik - het voordeel waard is om meer mensen de behandeling te geven die ze nodig hebben. Over het algemeen zijn drugbeleidsdeskundigen het erover eens dat de ruil de moeite waard is.
Hoe zit het met de legalisatie van drugs?
Gezien de bezorgdheid over de illegale drugmarkt als bron van inkomsten voor gewelddadige drugkartels, hebben sommige voorstanders gepleit voor de volledige legalisatie van druggebruik, bezit, distributie en verkoop. Wat legalisatie precies inhoudt, kan echter variëren.
In januari 2015 presenteerdenvooraanstaande drugbeleidsdeskundigen uit het hele land verschillende opties, waaronder het toestaan van bezit en teelt maar niet van verkoop (zoals in Washington), het toestaan van distributie alleen in beperkte privéclubs of het toestaan dat de staatsoverheid de toeleveringsketen en de verkoop van marihuana beheert.
Het rapport benadrukt het idee van een staatsmonopolie op de productie en verkoop van marihuana om de ondergrondse markt uit te roeien en de beste resultaten voor de volksgezondheid te behalen. Hierdoor zouden regelgevende instanties de prijs en het publiek van marihuanagebruikers rechtstreeks kunnen controleren. Eerdere studies hebben aangetoond dat staten die een staatsmonopolie op alcohol hadden, hogere prijzen hanteerden, de toegang voor minderjarigen beperkten en de algehele alcoholconsumptie terugdrongen. Hetzelfde model kan worden toegepast op andere drugs.
Er zijn nog andere opties. Regeringen zouden meer geld kunnen uittrekken voor preventie- en behandelingsprogramma's en zich kunnen richten op legalisatie om het hoofd te bieden aan een mogelijke toename van het aantal nieuwe drugsgebruikers. Ze zouden licenties kunnen vereisen om drugs te kopen en het proces kunnen reguleren, vergelijkbaar met wat sommige staten doen met vuurwapens. Of ze zouden het drugsgebruik kunnen beperken in speciale faciliteiten, zoalsinjectieplaatsen voor heroïneonder toezicht of gespecialiseerde faciliteiten waar mensen legaal psychedelica kunnen gebruiken.
Maar Jeffrey Miron, econoom aan Harvard University en het libertaire Cato Institute, is voorstander van volledige legalisatie, zelfs als dat betekent dat drugs die nu illegaal zijn, gecommercialiseerd moeten worden. Dat is volgens hem het enige volledige antwoord op het elimineren van de zwarte markt als bron van inkomsten voor gewelddadige criminele bendes.
Toen drugbeleidsdeskundige Mark Kleiman werd gevraagd naar de mogelijkheid van volledige legalisatie van drugs, gaf hij te kennen tegen het idee te zijn. Hij benadrukte dat volledige legalisatie zou kunnen leiden tot een toename van het aantal problematische druggebruikers. Volgens Kleiman geven commerciële farmaceutische bedrijven, net als alcohol- en tabaksfabrikanten, de voorkeur aan fervente gebruikers omdat zij aanzienlijk meer producten kopen. In Colorado bijvoorbeeld is de top 30 procent van marihuanagebruikers goed voor bijna 90 procent van de vraag naar het product. Kleiman benadrukte dat een dergelijke industrie doelen nastreeft die in strijd zijn met het algemeen belang.
Aan de andere kant merkte Miron op dat zelfs als de verkoop en distributie van drugs gelegaliseerd zou worden, gevaarlijkere drugs net zo streng, zo niet strenger, belast en gereguleerd zouden kunnen worden dan tabak en alcohol. Persoonlijk is hij echter geen voorstander van een dergelijke aanpak. "Je zou het volledig kunnen legaliseren en beperkingen opleggen aan de commercialisering. Dat moeten aparte kwesties zijn", aldus Miron.
Kleiman wees op de tekortkomingen van het alcoholmodel. Alcohol blijft ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken die jaarlijks tienduizenden mensen het leven kosten. Alcohol wordt vaak in verband gebracht met gewelddadige criminaliteit en sommige experts beschouwen het als een van de gevaarlijkste drugs.
Maar Jeffrey Miron, econoom aan Harvard University en het libertaire Cato Institute, is voorstander van volledige legalisatie, zelfs als dat betekent dat drugs die nu illegaal zijn, gecommercialiseerd moeten worden. Dat is volgens hem het enige volledige antwoord op het elimineren van de zwarte markt als bron van inkomsten voor gewelddadige criminele bendes.
Toen drugbeleidsdeskundige Mark Kleiman werd gevraagd naar de mogelijkheid van volledige legalisatie van drugs, gaf hij te kennen tegen het idee te zijn. Hij benadrukte dat volledige legalisatie zou kunnen leiden tot een toename van het aantal problematische druggebruikers. Volgens Kleiman geven commerciële farmaceutische bedrijven, net als alcohol- en tabaksfabrikanten, de voorkeur aan fervente gebruikers omdat zij aanzienlijk meer producten kopen. In Colorado bijvoorbeeld is de top 30 procent van marihuanagebruikers goed voor bijna 90 procent van de vraag naar het product. Kleiman benadrukte dat een dergelijke industrie doelen nastreeft die in strijd zijn met het algemeen belang.
Aan de andere kant merkte Miron op dat zelfs als de verkoop en distributie van drugs gelegaliseerd zou worden, gevaarlijkere drugs net zo streng, zo niet strenger, belast en gereguleerd zouden kunnen worden dan tabak en alcohol. Persoonlijk is hij echter geen voorstander van een dergelijke aanpak. "Je zou het volledig kunnen legaliseren en beperkingen opleggen aan de commercialisering. Dat moeten aparte kwesties zijn", aldus Miron.
Kleiman wees op de tekortkomingen van het alcoholmodel. Alcohol blijft ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken die jaarlijks tienduizenden mensen het leven kosten. Alcohol wordt vaak in verband gebracht met gewelddadige criminaliteit en sommige experts beschouwen het als een van de gevaarlijkste drugs.
Sommige onderzoeken suggereren echter dat alcoholconsumptiepatronen kunnen worden aangepast om de problemen die ermee gepaard gaan te verminderen. Een uitgebreide review van het bewijsmateriaal door Alexander Wagenaar, Amy Tobler en Kelly Comroe concludeerde dat het verhogen van alcoholbelastingen, en bijgevolg het verminderen van alcoholgebruik, geweld, misdaad en andere negatieve gevolgen van alcoholgebruik aanzienlijk zou verminderen.
Er zijn echter aanwijzingen dat de oorlog tegen drugs de prijzen verhoogt en de beschikbaarheid beperkt, naast belastingen en regulering. Een studie uit 2014 van John Caulkins, een expert in drugbeleid aan de Carnegie Mellon University, stelde vast dat het verbod de prijs van harddrugs met een factor 10 verhoogt, dus legalisatie door het verbod op te heffen en meer toegang te geven tot drugs zou het druggebruik aanzienlijk kunnen doen toenemen.
De kwestie van legalisatie komt dus terug op de vraag van het afwegen van voor- en nadelen: is de vermindering van drugmisbruik, vooral in de VS, het bloedbad waard dat wordt veroorzaakt door het geld dat wordt verdiend door gewelddadige criminele organisaties op de zwarte markt voor drugs? Dit is een veelgehoord refrein in het drugbeleid dat experts keer op keer herhalen: er is geen perfecte oplossing, dus moet het beleid zich richten op het kiezen van de beste van vele slechte opties.
"Er is altijd een keuze " - legt Keith Humphries uit, een expert in drugbeleid aan de Stanford Universiteit. "Er is geen structuur waarin er geen schade is. We hebben vrijheid, plezier, gezondheid, misdaad en openbare veiligheid. Je kan aandringen op één en twee van deze - misschien zelfs drie met verschillende drugs - maar dat kan. Schaf ze niet allemaal af. Je zult ergens het gelag moeten betalen".
Er zijn echter aanwijzingen dat de oorlog tegen drugs de prijzen verhoogt en de beschikbaarheid beperkt, naast belastingen en regulering. Een studie uit 2014 van John Caulkins, een expert in drugbeleid aan de Carnegie Mellon University, stelde vast dat het verbod de prijs van harddrugs met een factor 10 verhoogt, dus legalisatie door het verbod op te heffen en meer toegang te geven tot drugs zou het druggebruik aanzienlijk kunnen doen toenemen.
De kwestie van legalisatie komt dus terug op de vraag van het afwegen van voor- en nadelen: is de vermindering van drugmisbruik, vooral in de VS, het bloedbad waard dat wordt veroorzaakt door het geld dat wordt verdiend door gewelddadige criminele organisaties op de zwarte markt voor drugs? Dit is een veelgehoord refrein in het drugbeleid dat experts keer op keer herhalen: er is geen perfecte oplossing, dus moet het beleid zich richten op het kiezen van de beste van vele slechte opties.
"Er is altijd een keuze " - legt Keith Humphries uit, een expert in drugbeleid aan de Stanford Universiteit. "Er is geen structuur waarin er geen schade is. We hebben vrijheid, plezier, gezondheid, misdaad en openbare veiligheid. Je kan aandringen op één en twee van deze - misschien zelfs drie met verschillende drugs - maar dat kan. Schaf ze niet allemaal af. Je zult ergens het gelag moeten betalen".