Wynalazłszy dynamit, Alfred Nobel chciał jedynie ułatwić najcięższą pracę górników. Nie mógł sobie wyobrazić straszliwych destrukcyjnych konsekwencji swojego wynalazku. I dość często naukowcy, którzy kierują swoje wysiłki na pomoc ludziom, tworzą kolejny "czołg", a na współczesnym poziomie technologii broń, która stała się świadomie lub nieświadomie wynikiem takiego rozwoju, może powodować naprawdę straszne kłopoty: konsekwencje użycia dynamitu, a nawet tragedia w Hiroszimie bledną przed nimi.
Historia broni chemicznej nie zaczęła się wczoraj. Początkowo jej twórcy mieli na celu jedynie zabijanie ludzi i, jak pokazuje historia pierwszej wojny światowej, osiągnęli w tym poważny sukces. Ale im dalej - tym bardziej stawało się jasne, że można zabijać prostszymi i bardziej masowymi metodami.
Historia broni chemicznej nie zaczęła się wczoraj. Początkowo jej twórcy mieli na celu jedynie zabijanie ludzi i, jak pokazuje historia pierwszej wojny światowej, osiągnęli w tym poważny sukces. Ale im dalej - tym bardziej stawało się jasne, że można zabijać prostszymi i bardziej masowymi metodami.
Broń chemiczna, biochemiczna i biologiczna są o wiele bardziej subtelnymi, skutecznymi i przerażającymi narzędziami, zwłaszcza gdy są używane z substancjami, których skutki nie zostały jeszcze odpowiednio zbadane.
W swoim artykule w Nature Malcolm Dando, badacz z Centrum Bioetyki Uniwersytetu Bradford, analizuje wpływ postępu nauki na tworzenie broni masowego rażenia. Artykuł rozpoczyna się od przypomnienia ataku terrorystycznego na teatr Nord-Ost w 2002 roku. W tym czasie uspokajająca substancja chemiczna (prawdopodobnie fentanyl, ale dokładne szczegóły nie zostały jeszcze upublicznione) została rozpylona w hali, w której przetrzymywano zakładników podczas szturmu na budynek. W wyniku działania tej substancji zginęło około stu osób, a uzasadnienie takiego kroku jest nadal wysoce wątpliwe.
Prostym przykładem takiej broni są patogeny. Nie tak dawno światem wstrząsnęła wiadomość o białym proszku w poczcie - zarodnikach wąglika. Prawdą jest, że nośniki chorób, które są wykorzystywane do celów wojskowych, muszą albo mieć zarodniki, które są bardzo stabilne i nie ulegają degradacji w czasie (jak wąglik) lub mają zdolność do bardzo łatwego przenoszenia się z osoby na osobę (jak ospa lub dżuma płucna).
W swoim artykule w Nature Malcolm Dando, badacz z Centrum Bioetyki Uniwersytetu Bradford, analizuje wpływ postępu nauki na tworzenie broni masowego rażenia. Artykuł rozpoczyna się od przypomnienia ataku terrorystycznego na teatr Nord-Ost w 2002 roku. W tym czasie uspokajająca substancja chemiczna (prawdopodobnie fentanyl, ale dokładne szczegóły nie zostały jeszcze upublicznione) została rozpylona w hali, w której przetrzymywano zakładników podczas szturmu na budynek. W wyniku działania tej substancji zginęło około stu osób, a uzasadnienie takiego kroku jest nadal wysoce wątpliwe.
Prostym przykładem takiej broni są patogeny. Nie tak dawno światem wstrząsnęła wiadomość o białym proszku w poczcie - zarodnikach wąglika. Prawdą jest, że nośniki chorób, które są wykorzystywane do celów wojskowych, muszą albo mieć zarodniki, które są bardzo stabilne i nie ulegają degradacji w czasie (jak wąglik) lub mają zdolność do bardzo łatwego przenoszenia się z osoby na osobę (jak ospa lub dżuma płucna).
Ponadto broń taką można zwalczać antybiotykami, choć na obecnym etapie możliwe jest opracowanie genetycznie zmodyfikowanych patogenów odpornych na znane leki.
Jednak współczesna nauka nie zajmuje się już tak "prostymi" rzeczami, jak masakry czy powalenia. Jak zauważa Dando, nastąpiła zmiana paradygmatu badań w tej dziedzinie.
Istnieje wiele leków i są one aktywnie rozwijane (Valium i jego nowe analogi, których skład nie został ujawniony), których podanie osobie powoduje gwałtowny spadek agresji. Niektóre firmy już reklamują dostępną na rynku oksytocynę, która powoduje nagłą eksplozję zaufania do osoby, z którą rozmawiają. Istnieją substancje, których wprowadzenie powoduje otępienie u osoby: trudno jest mówić, pogarsza się koordynacja ruchów, procesy myślowe są spowolnione.
Nawet środki znieczulające i uspokajające znane i z powodzeniem stosowane do celów medycznych, w dużych dawkach lub po podaniu zdrowej osobie, która nie potrzebuje leczenia, mogą stać się bronią. Chociaż skuteczność takich dostępnych leków jest wątpliwa, takie badania otwierają drogę do mechanizmów manipulowania emocjami ludzi w celach wojskowych.
Jednak współczesna nauka nie zajmuje się już tak "prostymi" rzeczami, jak masakry czy powalenia. Jak zauważa Dando, nastąpiła zmiana paradygmatu badań w tej dziedzinie.
Istnieje wiele leków i są one aktywnie rozwijane (Valium i jego nowe analogi, których skład nie został ujawniony), których podanie osobie powoduje gwałtowny spadek agresji. Niektóre firmy już reklamują dostępną na rynku oksytocynę, która powoduje nagłą eksplozję zaufania do osoby, z którą rozmawiają. Istnieją substancje, których wprowadzenie powoduje otępienie u osoby: trudno jest mówić, pogarsza się koordynacja ruchów, procesy myślowe są spowolnione.
Nawet środki znieczulające i uspokajające znane i z powodzeniem stosowane do celów medycznych, w dużych dawkach lub po podaniu zdrowej osobie, która nie potrzebuje leczenia, mogą stać się bronią. Chociaż skuteczność takich dostępnych leków jest wątpliwa, takie badania otwierają drogę do mechanizmów manipulowania emocjami ludzi w celach wojskowych.
Obecna dynamika narzędzi kontroli umysłu jest dość niepokojąca, mimo że znaczna część badań w tej dziedzinie nie jest podawana do wiadomości publicznej.
Pochodne fentanylu z podstawnikiem w pozycji 4 jądra piperydyny są identyfikowane jako osobna grupa środków obezwładniających. Te analgetyki zostały zsyntetyzowane znacznie później niż fentanyl i mają bardziej atrakcyjny profil farmakologiczny, a trzy z nich: sufentanil, alfentanil i remifentanil znalazły zastosowanie w medycynie. Carfentanil, którego struktura chemiczna to 4-karbometoksy-fentanyl, jest stosowany w weterynarii do unieruchamiania dużych zwierząt.
Środki obezwładniające z tej grupy były badane w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Rosji. Większość wojskowych wysoko ocenia wojskowy potencjał chemiczny pochodnych fentanylu: "W przypadku nagłego użycia, gdy wróg jest zaskoczony, działanie narkotycznych środków przeciwbólowych i emetyków może być przytłaczające.Działanie środków przeciwbólowych jest nokautujące - żywa siła zaatakowanych oddziałów traci zdolność utrzymania się na nogach, a tym bardziej poruszania się, w ciągu kilku minut od rozpoczęcia ataku chemicznego. Wciężkich przypadkach ludzie tracą przytomność".
Pochodne fentanylu z podstawnikiem w pozycji 4 jądra piperydyny są identyfikowane jako osobna grupa środków obezwładniających. Te analgetyki zostały zsyntetyzowane znacznie później niż fentanyl i mają bardziej atrakcyjny profil farmakologiczny, a trzy z nich: sufentanil, alfentanil i remifentanil znalazły zastosowanie w medycynie. Carfentanil, którego struktura chemiczna to 4-karbometoksy-fentanyl, jest stosowany w weterynarii do unieruchamiania dużych zwierząt.
Środki obezwładniające z tej grupy były badane w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Rosji. Większość wojskowych wysoko ocenia wojskowy potencjał chemiczny pochodnych fentanylu: "W przypadku nagłego użycia, gdy wróg jest zaskoczony, działanie narkotycznych środków przeciwbólowych i emetyków może być przytłaczające.Działanie środków przeciwbólowych jest nokautujące - żywa siła zaatakowanych oddziałów traci zdolność utrzymania się na nogach, a tym bardziej poruszania się, w ciągu kilku minut od rozpoczęcia ataku chemicznego. Wciężkich przypadkach ludzie tracą przytomność".
Jednak tragiczne doświadczenia z użyciem fentanylu podczas uwalniania zakładników w 2002 roku, które zakończyły się śmiercią 130 osób, oraz liczne eksperymenty na zwierzętach nie pozwalają nam klasyfikować substancji z tej grupy jako środków obezwładniających. Tak więc, według naukowców z Defense Science and Technology Research Laboratory (DSTL), karfentanyl i remifentanyl mają zbliżone dawki terapeutyczne i śmiertelne, co doprowadzi do wysokiej śmiertelności u ludzi w przypadku braku terminowej i specjalistycznej opieki medycznej.
Czy karfentanil jest najsilniejszym opioidem?
Karfentanil jest uważany za najsilniejszy z dostępnych na rynku narkotycznych leków przeciwbólowych, będąc 40 razy skuteczniejszym niż fentanyl i 8 000 do 10 000 razy skuteczniejszym niż morfina. Poza wyjątkowo niską skuteczną dawką, nie ma żadnej przewagi nad innymi środkami przeciwbólowymi i dlatego jest stosowany wyłącznie w praktyce weterynaryjnej do tymczasowego unieruchamiania dużych zwierząt, takich jak niedźwiedzie, nosorożce i słonie.
Karfentanyl jest używany do wyposażania specjalnych nabojów - "latających strzykawek" lub w przynętach na żywność, gdzie zastąpił wcześniej używaną do tego celu etorfinę.
Synteza: zsyntetyzowany w 1976 roku przez Janssen Pharmaceutica. Pierwsze wersje syntezy były tak niedoskonałe, że w niektórych etapach wydajność produktu pośredniego nie przekraczała 1%.
Na początku lat 90. na potrzeby armii amerykańskiej opracowano znacznie bardziej wydajne schematy otrzymywania karfentanilu, które 7-krotnie zwiększyły wydajność produktu końcowego w porównaniu z oryginalną metodą.
Prosta i szybka reakcja UGI-4CC zaproponowana w 2010 roku jeszcze bardziej uprościła produkcję karfentanilu, pozwalając na uzyskanie remifentanilu i karfentanilu w dwóch etapach z wydajnością 67-70%. Nowoczesne metody syntezy karfentanilu nie wymagają drogich odczynników i są stosunkowo tanie.
Karfentanil jest uważany za najsilniejszy z dostępnych na rynku narkotycznych leków przeciwbólowych, będąc 40 razy skuteczniejszym niż fentanyl i 8 000 do 10 000 razy skuteczniejszym niż morfina. Poza wyjątkowo niską skuteczną dawką, nie ma żadnej przewagi nad innymi środkami przeciwbólowymi i dlatego jest stosowany wyłącznie w praktyce weterynaryjnej do tymczasowego unieruchamiania dużych zwierząt, takich jak niedźwiedzie, nosorożce i słonie.
Karfentanyl jest używany do wyposażania specjalnych nabojów - "latających strzykawek" lub w przynętach na żywność, gdzie zastąpił wcześniej używaną do tego celu etorfinę.
Synteza: zsyntetyzowany w 1976 roku przez Janssen Pharmaceutica. Pierwsze wersje syntezy były tak niedoskonałe, że w niektórych etapach wydajność produktu pośredniego nie przekraczała 1%.
Na początku lat 90. na potrzeby armii amerykańskiej opracowano znacznie bardziej wydajne schematy otrzymywania karfentanilu, które 7-krotnie zwiększyły wydajność produktu końcowego w porównaniu z oryginalną metodą.
Prosta i szybka reakcja UGI-4CC zaproponowana w 2010 roku jeszcze bardziej uprościła produkcję karfentanilu, pozwalając na uzyskanie remifentanilu i karfentanilu w dwóch etapach z wydajnością 67-70%. Nowoczesne metody syntezy karfentanilu nie wymagają drogich odczynników i są stosunkowo tanie.
W 2008 roku Uniwersytet Imama Chomeiniego w Iranie, znany z prac nad syntezą środków obezwładniających i drażniących, zaproponował skuteczną metodę otrzymywania fenetylopiperydonu, głównego prekursora w syntezie fentanyli, z dostępnej i niedrogiej fenyloetyloaminy i metyloakrylanu. Co ciekawe, ta unikalna metoda została opracowana przez podziemnych rosyjskich chemików z kazańskiej grupy przestępczej do syntezy "białego Chińczyka" w 1992 r.
Zastosowanie: Nie jest już tajemnicą, że fentanyl był częścią arsenału chemicznego byłego Związku Radzieckiego. Pierwsze wzmianki o radzieckim gazie narkotycznym pochodzą z 1969 roku, który rzekomo został użyty podczas chińsko-radzieckiego konfliktu granicznego na wyspie Damansky. Później CIA twierdziła, że szybko działający narkotyczny środek chemiczny, określany w publikacjach pod nieoficjalną nazwą "Blue-X" lub "Black Rain", był używany przez armię radziecką w Afganistanie i przez armię wietnamską w Kambodży.
Zastosowanie: Nie jest już tajemnicą, że fentanyl był częścią arsenału chemicznego byłego Związku Radzieckiego. Pierwsze wzmianki o radzieckim gazie narkotycznym pochodzą z 1969 roku, który rzekomo został użyty podczas chińsko-radzieckiego konfliktu granicznego na wyspie Damansky. Później CIA twierdziła, że szybko działający narkotyczny środek chemiczny, określany w publikacjach pod nieoficjalną nazwą "Blue-X" lub "Black Rain", był używany przez armię radziecką w Afganistanie i przez armię wietnamską w Kambodży.
Substancja ta miała tak piorunujące działanie, że człowiek zasypiał niemal natychmiast, a po przebudzeniu nadal znajdował się w tej samej pozycji, w jakiej znajdował się kilka sekund przed wystawieniem na działanie gazu. Amerykański wywiad uważał, że pod tą nazwą znany był już wtedy fentanyl. Później został zastąpiony przez bardziej aktywne środki obezwładniające z tej grupy - karfentanil i remifentanil.
Niewiele wiadomo o Blue-X: podobno został zsyntetyzowany w ZSRR w latach 80-tych, skuteczny przez wdychanie, bezwonny. Był używany przez rozpylanie z samolotów i w pociskach moździerzowych. Pierwsze objawy zatrucia występują po 10 minutach i objawiają się utratą przytomności, depresją oddechową i sercową. Średni czas działania wynosi 2-8 godzin.
Biorąc pod uwagę niezwykle wysoką toksyczność fentanyli, ich działanie jest bardziej podobne do śmiertelnych substancji trujących opisywanych w źródłach pod różnymi nazwami - "Instant Death", "Sleeping Death" i "The Flash". Te toksyczne substancje były bezbarwne i bezwonne, a działały tak szybko, że ofiary znajdowano w pozycjach bojowych, trzymające karabiny w rękach, z otwartymi oczami i palcami na spustach.
Niewiele wiadomo o Blue-X: podobno został zsyntetyzowany w ZSRR w latach 80-tych, skuteczny przez wdychanie, bezwonny. Był używany przez rozpylanie z samolotów i w pociskach moździerzowych. Pierwsze objawy zatrucia występują po 10 minutach i objawiają się utratą przytomności, depresją oddechową i sercową. Średni czas działania wynosi 2-8 godzin.
Biorąc pod uwagę niezwykle wysoką toksyczność fentanyli, ich działanie jest bardziej podobne do śmiertelnych substancji trujących opisywanych w źródłach pod różnymi nazwami - "Instant Death", "Sleeping Death" i "The Flash". Te toksyczne substancje były bezbarwne i bezwonne, a działały tak szybko, że ofiary znajdowano w pozycjach bojowych, trzymające karabiny w rękach, z otwartymi oczami i palcami na spustach.
Wedługrzecznika przedstawiciela stanu USA: zgony nastąpiły, ponieważ "po prostu zapomnieli oddychać". Istniały rozproszone doniesienia o użyciu takiej trującej substancji z Jemenu (1963-1967), a nawet z Erytrei.
W 2002 roku, podczas akcji ratowania zakładników na Dubrowce, do uśpienia terrorystów użyto nieznanego gazu narkotycznego, zabijając 130 osób.
Według oficjalnego oświadczenia służb federalnych, użyto "specjalnej receptury opartej na pochodnych fentanylu". Thomas Zilker, niemiecki toksykolog, potwierdził, że amerykańskie laboratorium znalazło ślady dwóch pochodnych fentanylu w próbkach niemieckich ofiar nieznanego gazu. Pod naciskiem strony amerykańskiej odmówił jednak podania dokładnych nazw użytych opioidów.
Dokładnie 10 lat po zajęciu kompleksu teatralnego Dubrowka, w 2012 roku brytyjskie Defense Science and Technology Laboratory (DSTL) opublikowało raport na temat wyników badań próbek krwi, moczu i odzieży pobranych od trzech brytyjskich ofiar ataku. W testach wykryto karfentanil, remifentanil i ich metabolity.
Toksyczność: wysoki indeks terapeutyczny karfentanilu u gryzoni i psów doprowadził do błędnego wniosku, że również u ludzi dawka śmiertelna byłaby setki, a nawet tysiące razy wyższa niż dawka znieczulająca. Jak się jednak okazało, karfentanil, nawet w dawkach, które nie powodują całkowitej utraty przytomności, prowadzi do śmiertelnej depresji oddechowej.
Toksyczność: wysoki indeks terapeutyczny karfentanilu u gryzoni i psów doprowadził do błędnego wniosku, że również u ludzi dawka śmiertelna byłaby setki, a nawet tysiące razy wyższa niż dawka znieczulająca. Jak się jednak okazało, karfentanil, nawet w dawkach, które nie powodują całkowitej utraty przytomności, prowadzi do śmiertelnej depresji oddechowej.
Karfentanil jest najbardziej toksyczną substancją syntetyzowaną przez ludzi, silniejszą nawet od takich chemicznych środków bojowych (w tym środka Novichok). Biorąc pod uwagę wyniki badań chemotoksykologicznych ofiar śmiertelnych przedawkowań, śmiertelna dawka karfentanilu wynosi około 50 mcg, a według Petera Stouta, dyrektora naczelnego Houston Forensic Center, śmierć może nastąpić po zażyciu 20 mcg środka przeciwbólowego. Dla porównania, szacowana średnia dawka śmiertelna (LD50) VX wynosi około 600 mikrogramów na osobę.
U ludzi średnie obezwładniające stężenie środków przeciwbólowych karfentanilu szacuje się na 0,07-0,35 mg-min/m3. Według obliczeń, podczas operacji uwolnienia zakładników w kompleksie teatralnym Dubrovka (2002) wystarczyło rozpylićw hali tylko 650 gramów leku.
Karfentanil i inne silne opioidy są w stanie przeniknąć przez nienaruszoną skórę, przy tej metodzie podawania znieczulenie u zwierząt doświadczalnych nastąpiło w ciągu 15-20 minut.
U ludzi średnie obezwładniające stężenie środków przeciwbólowych karfentanilu szacuje się na 0,07-0,35 mg-min/m3. Według obliczeń, podczas operacji uwolnienia zakładników w kompleksie teatralnym Dubrovka (2002) wystarczyło rozpylićw hali tylko 650 gramów leku.
Karfentanil i inne silne opioidy są w stanie przeniknąć przez nienaruszoną skórę, przy tej metodzie podawania znieczulenie u zwierząt doświadczalnych nastąpiło w ciągu 15-20 minut.
Alfentanil jest szybkim, ale niebezpiecznym opioidem
W 1989 r. Narodowy Instytut Sprawiedliwości (NIJ) postanowił wydać pół miliona dolarów na znalezienie i zbadanie substancji zdolnych do unieruchamiania przestępców bez wyrządzania im krzywdy.
Badania przeprowadzono w Lawrence National Laboratory w Livermore w Kalifornii pod kierownictwem Raya Finucane' a. Według twórców, precyzyjnie obliczona dawka leku miała zostać dostarczona do celu w postaci strzałki wystrzelonej ze specjalnej broni. W przeciwieństwie do aerozolu, ta metoda podawania znacznie zmniejszała ryzyko przedawkowania i skutków ubocznych.
Biorąc pod uwagę, że głównym wymogiem była szybka utrata przytomności, pierwszym kandydatem do tej roli był syntetyczny środek przeciwbólowy stosowany w anestezjologii - alfentanil (Alfentanil, Alfenta). Ten środek przeciwbólowy był wystarczająco dobrze przebadany, jego działanie było czterokrotnie szybsze niż fentanylu i był szeroko stosowany w anestezjologii, co powinno uspokoić opinię publiczną. Pierwsze wyniki eksperymentów z alfentanylem były bardzo zachęcające, a w 1990 roku wydano już 580 tysięcy dolarów na te badania.
W 1989 r. Narodowy Instytut Sprawiedliwości (NIJ) postanowił wydać pół miliona dolarów na znalezienie i zbadanie substancji zdolnych do unieruchamiania przestępców bez wyrządzania im krzywdy.
Badania przeprowadzono w Lawrence National Laboratory w Livermore w Kalifornii pod kierownictwem Raya Finucane' a. Według twórców, precyzyjnie obliczona dawka leku miała zostać dostarczona do celu w postaci strzałki wystrzelonej ze specjalnej broni. W przeciwieństwie do aerozolu, ta metoda podawania znacznie zmniejszała ryzyko przedawkowania i skutków ubocznych.
Biorąc pod uwagę, że głównym wymogiem była szybka utrata przytomności, pierwszym kandydatem do tej roli był syntetyczny środek przeciwbólowy stosowany w anestezjologii - alfentanil (Alfentanil, Alfenta). Ten środek przeciwbólowy był wystarczająco dobrze przebadany, jego działanie było czterokrotnie szybsze niż fentanylu i był szeroko stosowany w anestezjologii, co powinno uspokoić opinię publiczną. Pierwsze wyniki eksperymentów z alfentanylem były bardzo zachęcające, a w 1990 roku wydano już 580 tysięcy dolarów na te badania.
W tamtych latach alfentanil był uważany za najszybciej działający ze wszystkich znanych opioidów, jego efekty były odczuwalne już po 20 sekundach od wstrzyknięcia. Jest słabszy niż fentanyl, ale jego działanie jest znacznie krótsze - około 15 minut. Dawka zwykle stosowana do znieczulenia, 5-11 mcg/kg, nie powoduje poważnych powikłań.
Jednak przekroczenie dawki terapeutycznej tylko 4 razy grozi śmiertelnym zatrzymaniem oddechu. Z tego powodu naukowcy musieli zrezygnować z dalszych eksperymentów z alfentanilem i poszukać bezpieczniejszej alternatywy.
Rozczarowani alfentanilem naukowcy z laboratorium Livermore postanowili przejść na Lofentanil, który choć ustępował poprzednikowi pod względem szybkości działania, był znacznie bezpieczniejszy.
Lofentanil jest chemicznie 3-metylową pochodną karfentanilu i jest tak samo aktywny jak ten ostatni - dawki poniżej 1 mikrograma powodują analgezję i efekt uspokajający.
Kierownik projektu był jednak niezadowolony z wyników tych testów. Jego zdaniem użycie opioidów jako środków obezwładniających wymagało znacznie większego bezpieczeństwa i szybkości niż w przypadku lofentanilu. Był on również nieodpowiedni jako środek obezwładniający lub lek, ponieważ nie był dobrze leczony antidotum naloksonem.
Jednak przekroczenie dawki terapeutycznej tylko 4 razy grozi śmiertelnym zatrzymaniem oddechu. Z tego powodu naukowcy musieli zrezygnować z dalszych eksperymentów z alfentanilem i poszukać bezpieczniejszej alternatywy.
Rozczarowani alfentanilem naukowcy z laboratorium Livermore postanowili przejść na Lofentanil, który choć ustępował poprzednikowi pod względem szybkości działania, był znacznie bezpieczniejszy.
Lofentanil jest chemicznie 3-metylową pochodną karfentanilu i jest tak samo aktywny jak ten ostatni - dawki poniżej 1 mikrograma powodują analgezję i efekt uspokajający.
Kierownik projektu był jednak niezadowolony z wyników tych testów. Jego zdaniem użycie opioidów jako środków obezwładniających wymagało znacznie większego bezpieczeństwa i szybkości niż w przypadku lofentanilu. Był on również nieodpowiedni jako środek obezwładniający lub lek, ponieważ nie był dobrze leczony antidotum naloksonem.
Ohlofentanil (Ohmecarfentanil)
Podobnie jak w przypadku Ohmecarfentanilu, grupa 3-metylowa w piperydynie i grupa 2-hydroksylowa w łańcuchu fenyloetylowym zwiększają aktywność o 20-33%. Ohmecarfentanil i jego oksyetylowy homolog, NIH 10792, są uważane za najsilniejsze opioidy testowane na naczelnych - związki te przewyższają morfinę 30 000 razy w teście tłumienia odstawienia u małp.
Związek o nazwie 4''-Iodo-Ohmecarfentanil jest wymieniany na forach poświęconych syntezie dopalaczy. Opisano przypadek, w którym wstrzyknięcie zaledwie 3 mikrogramów (0,000003 mg) tej substancji prawie spowodowało przedawkowanie u osoby uzależnionej z wysoką tolerancją na heroinę.
Podobnie jak w przypadku Ohmecarfentanilu, grupa 3-metylowa w piperydynie i grupa 2-hydroksylowa w łańcuchu fenyloetylowym zwiększają aktywność o 20-33%. Ohmecarfentanil i jego oksyetylowy homolog, NIH 10792, są uważane za najsilniejsze opioidy testowane na naczelnych - związki te przewyższają morfinę 30 000 razy w teście tłumienia odstawienia u małp.
Związek o nazwie 4''-Iodo-Ohmecarfentanil jest wymieniany na forach poświęconych syntezie dopalaczy. Opisano przypadek, w którym wstrzyknięcie zaledwie 3 mikrogramów (0,000003 mg) tej substancji prawie spowodowało przedawkowanie u osoby uzależnionej z wysoką tolerancją na heroinę.
Sufentanil - bezpieczny, ale powolny
Sufentanil został po raz pierwszy uzyskany w 1974 roku. Przed odkryciem remifentanilu był uważany za najbezpieczniejszy środek przeciwbólowy wśród pochodnych fentanylu i jeden z niewielu, które znalazły zastosowanie medyczne.
Sufentanil ma mniej depresyjny wpływ na układ sercowo-naczyniowy niż fentanyl i jest uważany za bezpieczniejszy środek przeciwbólowy. W chirurgii stosuje się go na przykład podczas operacji na otwartym sercu. Sufentanil jest 7-10 razy silniejszy niż fentanyl i około 1000 razy silniejszy niż morfina. Działanie sufentanylu jest powolne - całkowita utrata przytomności u osoby następuje dopiero po 3 minutach od wstrzyknięcia dożylnego.
Pierwsze wzmianki o możliwości wykorzystania sufentanylu jako środka obezwładniającego pochodzą z 1980 roku, kiedy to w ramach programu Advanced Riot Control Device omówiono możliwość wykorzystania karfentanylu i sufentanylu do tymczasowego unieruchomienia ludzi.
W kolejnej fazie tego programu planowano zbadać połączenie tych fentanyli i antidotum w postaci naloksonu, który zmniejsza ryzyko zatrzymania oddechu w przypadku zatrucia opioidami. Szczegóły tych prac nie zostały ujawnione.
Sufentanil został po raz pierwszy uzyskany w 1974 roku. Przed odkryciem remifentanilu był uważany za najbezpieczniejszy środek przeciwbólowy wśród pochodnych fentanylu i jeden z niewielu, które znalazły zastosowanie medyczne.
Sufentanil ma mniej depresyjny wpływ na układ sercowo-naczyniowy niż fentanyl i jest uważany za bezpieczniejszy środek przeciwbólowy. W chirurgii stosuje się go na przykład podczas operacji na otwartym sercu. Sufentanil jest 7-10 razy silniejszy niż fentanyl i około 1000 razy silniejszy niż morfina. Działanie sufentanylu jest powolne - całkowita utrata przytomności u osoby następuje dopiero po 3 minutach od wstrzyknięcia dożylnego.
Pierwsze wzmianki o możliwości wykorzystania sufentanylu jako środka obezwładniającego pochodzą z 1980 roku, kiedy to w ramach programu Advanced Riot Control Device omówiono możliwość wykorzystania karfentanylu i sufentanylu do tymczasowego unieruchomienia ludzi.
W kolejnej fazie tego programu planowano zbadać połączenie tych fentanyli i antidotum w postaci naloksonu, który zmniejsza ryzyko zatrzymania oddechu w przypadku zatrucia opioidami. Szczegóły tych prac nie zostały ujawnione.
W 1995 roku T.H. Stanley z Uniwersytetu Salt Lake City (USA) przeprowadził interesujący eksperyment, którego celem było zbadanie możliwości wykorzystania sufentanylu do czasowego unieruchomienia ludzi. Po domięśniowym wstrzyknięciu sufentanilu uczestnicy zostali poproszeni o nieprzerwane chodzenie w celu określenia czasu działania.
Stwierdzono, że sufentanil powodował zaburzenia koordynacji i utratę mobilności po 15 minutach. Zwiększenie dawki pozwoliło skrócić czas działania do 10 minut, ale pojawiły się oznaki depresji oddechowej i ochotnikom trzeba było podać antidotum - nalokson.
W przyszłości planowano kontynuować eksperymenty z kombinacją sufentanil/nalmefen, co według T. Stanleya, zwiększyłaby dawkę leku, a tym samym osiągnęła jeszcze szybsze unieruchomienie, podczas gdy antagonista opioidów - nalmefen nie pozwoliłby na rozwój śmiertelnej depresji oddechowej.
Aby przyspieszyć początek unieruchomienia u zwierząt, weterynarze dodają do kompozycji pewien enzym - hialuronidazę. Z jego pomocą udaje im się skrócić czas do całkowitego unieruchomienia zwierzęcia o 50%. Dzieje się tak pomimo faktu, że tak powszechny środek przeciwbólowy w medycynie weterynaryjnej jak tiafentanil działa szybko przez 2-3 minuty.
Stwierdzono, że sufentanil powodował zaburzenia koordynacji i utratę mobilności po 15 minutach. Zwiększenie dawki pozwoliło skrócić czas działania do 10 minut, ale pojawiły się oznaki depresji oddechowej i ochotnikom trzeba było podać antidotum - nalokson.
W przyszłości planowano kontynuować eksperymenty z kombinacją sufentanil/nalmefen, co według T. Stanleya, zwiększyłaby dawkę leku, a tym samym osiągnęła jeszcze szybsze unieruchomienie, podczas gdy antagonista opioidów - nalmefen nie pozwoliłby na rozwój śmiertelnej depresji oddechowej.
Aby przyspieszyć początek unieruchomienia u zwierząt, weterynarze dodają do kompozycji pewien enzym - hialuronidazę. Z jego pomocą udaje im się skrócić czas do całkowitego unieruchomienia zwierzęcia o 50%. Dzieje się tak pomimo faktu, że tak powszechny środek przeciwbólowy w medycynie weterynaryjnej jak tiafentanil działa szybko przez 2-3 minuty.
